Tavaf - Aşkın Yörüngesi

Tavaf - Aşkın Yörüngesi

Kâbe'yi ilk gördüğünde susarsın.
Dil kurur, göz dolup taşan.
O an anlarsın:
Bu, bir taş yapıya bakmak değildir.
Bu, Rabb’e en yakın merkeze varmaktır.

Tavaf başlar...
Yedi dönüş,
Yedi kat kalbin alınmasıdır.

• İlk dönüşte öfken,

• İkinci dönüşte kıskançlığın,

• Üçüncüde arzuların savrulur.

Her adımda bir “BEN” azalır,
Her devirde bir perde kalkar.

Ve nihayet...
Sen kalmazsın,
Sadece O kalır.

Tavaf, aşkın yörüngesidir.
Kâbe merkezdir,
Sen pervane...

Âşıkla olan döner,
Âşık olan yanarak döner...

Orada yürürken herkes kendi duasıyla meşgul,
Ama sen artık dua da edemezsin belki.
Çünkü ne isteyeceğini bilemezsin.
İstediklerinin hepsi,
Onun yanında ne kadar da küçük kalır.

Makâm-ı İbrahim’den geçerken Hz. İbrahim’in ayak izine bakarsın.
Ne derindir o iz!
Ve sen kendi kalbine sorarsın:
“Ben Rabbime ne iz bıraktım?”

Ve tavaf bittiğinde,
Sen artık dönen değil,
Dönüşen oldun.

Dr. Özer Akpınar
Araştırmacı – Tarihçi