Ravza 6

Ravza – 6
“Ravza’da Dua ve Gözyaşı”
(Sessizliğin en içli yakarışı)

Ravza’nın kalbine varınca, dilin susar, kalp dile gelir.
Çünkü burada yapılan dua sadece kelimelerle değil; ruhun bütün çıplaklığıyla edilir.

Yeşil kubbenin gölgesinde insanı susturan bir haşyet vardır...
O haşyet ki, ne günahını unutturur, ne de ümmet oluşunun ağırlığını...

Ve bir bakarsın, ilk kelime bir gözyaşı olur.
Çünkü burada edilen dua, kalbin kendi diliyle yazdığı bir mektuptur.

“Kalbin Sessiz İtirafı”

Her dua, bir yakarıştır aslında...
Ama Ravza’da yapılan dua; bir hasretin, bir vuslatın, bir dehlizden çıkıp huzura varmanın itirafıdır.

Burada ağızdan çıkan her kelime, meleklerin kanadına yazılır gibi hissedilir.
Çünkü burası, duayla cennetin kapısına en çok yaklaşılan yerdir.

“Gözyaşıyla Yıkanan Dua”

Bazı gözyaşları vardır, sessiz sedasız süzülür; ama arşa çıkar.
Bazı kelimeler vardır, söylenmez; ama en çok onlar duyulur.

İşte Ravza’da yapılan dua; gözyaşıyla temizlenir, edep ile süslenir, aşk ile kabul edilir.
Ne dilin fasih olması gerekir, ne sözün uzun...
Yeter ki kalbin eğilsin ve O’nun (S.A.V) huzurunda incinsin.
Çünkü burada incinmek, dua ile olur.

“Efendimiz (S.A.V) Huzurunda Dua Etmek”

Burada yapılan her dua sadece Allah’a değil;
Resûlullah’ın (S.A.V) huzurunda da okunur.
Ve her salavat, O’nun şefkatini çağırır.

Bazen ümmetin yaraları için,
bazen evlatların selameti için,
bazen nefsinin terbiyesi için...
Ama en çok da O’nun ümmeti olmaya lâyık olabilmek için ağlarsın burada.

Ve o gözyaşı, ihlasın mühürlediği bir yakarışa dönüşür.
Ravza’da ağlamak, ruhun yeniden doğmak için yeryüzüne yağmur gibi indiği andır.

Özer Akpınar
Araştırmacı – Tarihçi