Ravza 1

Ravza – 1
Ravza’nın Kalbi

Ravza...
Ne yalnızca bir bahçedir, ne de bir yapının gölgesi…
O, Allah Resûlü’nün kalbinden dökülen rahmetin yeryüzündeki yansımasıdır.
O, semaya bakan gözlerin yere secde ettiği en lâtif yerdir.
Bir toprak, bir mihrap, bir sır...

Ravza’da atılan her adım bir duadır,
bir salavattır, bir özlemin yankısıdır...

Oraya girince susar diller...
Çünkü konuşmak, orada haddini bilmeyi gerektirir.
Zira orada söz, yaşayan bir Nûr’un arkasında yankılanır;
ve orada gözyaşları, dilin yerini alır...

Ravza’nın kalbi, sessizliğin içindeki en yüksek zikirdir.
Orada sükût, bir "Yâ Rasûlallah" diye fısıldar.
Orada zaman erir, mekân secdeye kapanır, gönüller tevazuya bürünür...

Ey gönül yolcusu...
Ravza’ya vardığında başını eğ.
Ama sadece başını değil, nefsini de...

Çünkü orası, şefkatin öksüzleri sardığı,
merhametin ümmete can olduğu yerdir.
İçinde Efendimiz’in yattığı o yeşil kubbe,
bir mezar değil, bir diriliş mihrabıdır...

Oraya eğilen sadece beden değildir.
Oraya eğilen, tam anlamıyla benliktir.
Ve sen, oradan kalktığında artık başka birisin:
Daha yumuşak, daha sabırlı,
daha çok susan ama daha çok duyan biri...

İşte o an, Ravza’nın kalbiyle senin kalbin aynı ritimde atmaya başlar...

Özer Akpınar
Araştırmacı – Tarihçi