Ravza 8

Ravza – 8
“Efendimiz (S.A.V) ile Kalpten Sohbet”
(Söylenmeyenlerin duyulduğu mekân)

Ravza’da sustum...
Ama içimde çağlayan bir sohbet başladı.
Dilimden dökülmedi kelimeler,
ama kalbim konuştu O’nunla...

“Yâ Resûlallâh...” dedim sessizce,
“Ben geldim...
Ama senin sünnetini yaşayamadan,
senin adını her sabah hatırlamadan geçen günlerin yüküyle geldim.”

“Kalbin Söyledikleri...”

“Yâ Resûlallâh...” diye inledi içim.
“Senin ümmetin olmakla övündüm,
ama senin gibi yaşamaya cesaret edemedim.

Senin ne uğruna taşlandığını bildim,
ama ben bir söz uğruna bile incinmeyi göze alamadım.

Senin gözyaşların ümmetin içindi,
benimkiler ise hep kendi nefsim içindi...”

Bu sessiz sohbet, gözlerimden süzülen yaşlarda yankı buldu.
Her damla bir pişmanlık,
her iç geçiş bir özürdü...

“Mahcubiyetin En Güzel Hâli”

Efendimiz’in huzurunda konuşmak kolay değil...
Çünkü O’nun merhameti kadar
senin ihmalin büyür içten içe.

“Yâ Resûlallâh...” diye fısıldarsın,
“Ben senden çok uzak düştüm...
Ama işte geldim...
Sana kavuşmak için değil,
sana layık olmak için ağlamaya geldim.”

Ve bir anda anlarsın;
bu sohbetin kelimelere ihtiyacı yok.
Çünkü O (S.A.V), ümmetinin suskunluğunu bile
şefkatle okuyan bir Peygamber’dir.

“Bir Dua...”

Bu sohbetin sonunda, içimden şu cümle dökülür yavaşça:
“Yâ Resûlallâh... Sen bizi bırakmadın.
Sen ümmetini sevdin,
bizim için yaşadın, dua ettin, ağladın...

Şimdi ben, senin uğruna yaşamak için
bir kez daha söz veriyorum.”

Bu içli söz, kalbin yemini olur.
Ve işte o an, Ravza’nın toprağına gömülen bütün mahcubiyetlerin
rahmete dönüştüğünü hissedersin...

Özer Akpınar
Araştırmacı – Tarihçi