Arafat: Kalbin Konuştuğu Yer

Arafat: Kalbin Konuştuğu Yer

Arafat, kalbin konuştuğu ve varlığın sustuğu yerdir.
İnsanın varlıkla, zamanla ve özellikle kendisiyle karşı karşıya geldiği ender mekânlardan biridir.

Arafat; ne sadece bir coğrafyadır, ne de sıradan bir ibadet alanı…
O, hem bireyin mahrem hakikatiyle hem de aşkın kudretle temas kurduğu metafizik bir eşiği simgeler.

Tasavvufta Arafat, nefisten soyunmanın ve ilahi hakikate yönelmenin en yoğun sahnesi olarak görülür.
Varlık burada bir perde olur; varlık ötesine, yani hakikate yönelmenin yolu aralanır.

Bu bağlamda Arafat, Hallac-ı Mansur’un “Enel Hak” feryadında tevhid sarhoşluğunun başladığı yerdir belki de.
Çünkü burada benlikten soyunma, mutlak varlığa teslimiyeti getirir.

Şeyh Şiblî’nin dediği gibi:

“Arafat, bilenin bildiğini sustuğu, bilmeyenin bildiğini sandığı yerdir.”

Sûfî, Arafat’ta vakfe hâlindeyken vakit ile mekânı terk eder.
Bedenin gölgesinde duran bir bilinç, aşkın bir boyuta geçer.
İbn Arabî’nin ifadesiyle:

“Her şeyde O’nu görmek” burada hakikat olur.

Artık zaman andır, mekân kalptir.
Dua, sadece bir çağrı değil; iç varlığın dışa dönük yankısı hâline gelir.

Ölüm bilinci, burada bir mecaz değil, mahşerî bir hakikattir.
Çünkü Arafat, bir nevi mahşerin provasıdır.
Mü’min, Arafat’ta ete kemiğe bürünür.
İnsan, kendisiyle yüzleşirken hem acziyetini hem de özgürlüğünü deneyimler.
Bu özgürlük, dünyevî anlamda bir seçim değil; aşkın varlığa yönelmiş bir teslimiyet özgürlüğüdür.

Sühreverdî’ye göre, hakikat, iç aydınlanmayla görünür hâle gelir.
Arafat, bu içsel doğuşun yaşandığı metafizik bir sabah gibidir.

Mevlânâ:

“Hiçlikten geldik, yine hiçliğe gideriz.”
derken, adeta Arafat’ın ruhunu tarif eder…

Arafat, kişinin varlık zannını terk edip hiçlik mertebesine yürüdüğü andır.
Bu hiçlik, nihilist bir boşluk değil; aşkın bir doluluğun, yani Allah’ın tecellisinin alanıdır.
Kişi artık “ben” deneyimini terk eder;
“O” der… ve “O” derken var olur.

Dr. Özer Akpınar
Araştırmacı / Tarihçi